Ο χωρισμός
Οι άνθρωποι συχνά αφήνονται να υποφέρουν για πολύ καιρό πρωτού νιώσουν ελεύθεροι να εγκαταλείψουν μία κακή κατάσταση. Συχνά επειδή δεν θέλουν να πληγώσουν το σύντροφό τους ή άλλες φορές επειδή φοβούνται τι θα σκεφτούν ή τι θα πουν οι άλλοι .
Συνήθως κάποιος θέλει ένα νέο και μεγαλύτερο χώρο και δεν νιώθει δικαιολογημένος να κάνει βήματα για να τον αποκτήσει γιατί θα πληγώσει κάποιον άλλον. Το άτομο αυτό λειτουργεί λες και με το να υποφέρει θα μπορούσε να ουδετεροποιήσει τον πόνο του συντρόφου του ή να δικαιολογήσει την ενέργειά του στα μάτια των άλλων. Αυτός είναι και ένας λόγος που κάνει τη διαδικασία του χωρισμού να είναι χρονοβόρα. Όταν τελικά ολοκληρωθεί ένας χωρισμός τότε και οι δύο πλευρές έχουν τις ευκαιρίες και τους κινδύνους ενός νέου ξεκινήματος. Αν ο ένας αποφύγει την ευκαιρία να κάνει ένα νέο ξεκίνημα και αγνοήσει την προοπτική να δημιουργηθεί κάτι όμορφο ,ενώ αντίθετα επιλέξει να προσκολληθεί στον πόνο του τότε είναι δύσκολο για τον άλλον να απελευθερωθεί.
Από την άλλη μεριά αν και οι δύο αποδεχτούν τις πιθανότητες που τους παρουσιάζονται και τις αξιοποιήσουν το τε και οι δύο σύντροφοι είναι ελεύθεροι και χωρίς βάρος. Όταν ένας χωρισμός δεν πηγαίνει καλά συχνά υπάρχει μία τάση να ψάξουμε να ρίξουμε σε κάποιον άλλον το φταίξιμο. Οι εμπλεκόμενοι προσπαθούν να ξεφύγουν από το βάρος της μοίρας τους επιρρίπτοντας τις κατηγορίες ο ένας στον άλλον. Είναι κανόνας ότι ένας γάμος δεν τελειώνει επειδή ο ένας από τους συντρόφους είναι λάθος αλλά επειδή ο ένας ή ο άλλος βρίσκεται σε εμπλοκή μέσα σε άλυτα ζητήματα της οικογένειας καταγωγής του ή επειδή και οι δύο οδηγούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Με το να ρίχνει κανείς το φταίξιμο στον έναν από τους δύο συντρόφους δημιουργείται μία ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να έχει γίνει κάτι διαφορετικό η ότι μία νέα συμπεριφορά θα μπορούσε να σώσει το γάμο.
Η λύση για να ξεπεράσουν αυτή την ψευδαίσθηση και το καταστροφικό ποιος φταίει είναι να παραδοθούν και ιδίως να αποδεχτούν τη βαθύτατη λύπη που βιώνουν επειδή η σχέση τους έφτασε στο τέλος της.
Η λύπη αυτή δεν κρατάει πολύ αλλά πάει πολύ βαθιά και είναι εξαιρετικά οδυνηρή. Μόλις επιτρέψουν στον εαυτό τους να περάσει μέσα από τη λύπη αυτή μπορούν να μιλήσουν για ότι χρειάζεται να συζητηθεί και να κανονίσουν ότι πρέπει να διευθετηθεί με λογική και αμοιβαίο σεβασμό. Σε έναν χωρισμό ο θυμός και οι κατηγορίες είναι συνήθως υποκατάστατα του πόνου της αυθεντικής λύπης.
Όταν δύο άνθρωποι δεν καταφέρνουν να χωρίζουν με καθαρό τρόπο είναι συνήθως επειδή δεν έχουν πάρει πλήρως ο ένας από τον άλλον αυτό που έχει δοθεί. Τότε ο ένας πρέπει να πει στον άλλο παίρνω το καλό που μου έχεις δώσει είναι πολύ σημαντικό και το φυλάω σαν θησαυρό. Όλα όσα έδωσα σε σένα στα έδωσα με ευχαρίστηση και είναι δικά σου να τα κρατήσεις. Παίρνω την ευθύνη από την δική μου πλευρά για ότι πήγε στραβά ανάμεσά μας και αφήνω το δικό μου κομμάτι σε σένα. Σε αφήνω τώρα σε ησυχία.
Αν καταφέρουν να το πουν αυτό ο ένας στον άλλον αυθεντικά τότε μπορούν να χωρίσουν ήσυχοι.